zondag 17 oktober 2010

40+ : Het leven begint pas boven de 40

Safety in Numbers

De marathon van Eindhoven loop ik als een testloop in voorbereiding op de marathon van Athene, eind deze maand. Dus een mooie mogelijkheid om een en ander uit te proberen en te laten testen.

Meten is weten. Vandaar dat ik mee doe aan een onderzoek van Radboud i.c.m. TNO. Meer hierover op mijn eerdere blog.

Het onderzoek begint al vroeg; om 6 uur 's ochtends moet ik een temperatuurpil innemen en vastleggen hoeveel ik van wat drink en hoe vaak ik naar het toilet moest. Om 7:30 wordt ik op het station Den Bosch afgezet en een klein kwartiertje later zit ik in de trein naar Eindhoven. Vervolgens haal ik eerst de startnummers ophalen in het Beursgebouw. Mijn drankflessen kan ik afgeven en op de gewenste posten laten bezorgen. Nu maar hopen dat dat goed zou gaan. Om 9 uur moet ik mij melden in het stadhuis van Eindhoven. Bij de ingang worden we opgewacht door een intake team. Dit team registreert mijn aanwezigheid, plakt een extra gele stikker op mijn startnummer en geeft de laatste info door over de procedure. Die houdt in dat er eerst geplast moet worden en omgekleed. Vervolgens een weging in de kleding waarin je denkt te finishen en een meting van de vochtbalans.


What do you want from me?

Bloed geprikt
Het onderzoek wordt voortgezet in een andere ruimte. Hier wordt er bloed afgenomen door iemand van het Maxima Medisch Centrum, twee buizen. In mijn dossier, wat ik de gehele procedure met mij meedraag, zat een stickervel. Deze stickers worden telkens gebruikt om een en ander te markeren en verwisseling te voorkomen. Na het bloedprikken moet het zakje van de temperatuurpil ingeleverd worden. Dit is om te controleren of de juiste pil in de juiste persoon gegaan was. Aansluitend wordt via deze pil op afstand mijn interne temperatuur gemeten. Dit gebeurt 3 à 4 keer, om variatie uit te sluiten. Ook mijn drinkdagboek van de laatste 24 uur moet hier ingeleverd worden.

Welcome to the machine

GPS systeem werd geïnstalleerd.
Vervolgens komt er nog meer meetapparatuur aan mijn lijf. Allereerst het GPS tracking systeem. Met dit systeem kan het onderzoeksteam alle lopers in de gaten houden. Handige bijkomstigheid is dat ook het thuisfront dit systeem kan gebruiken om mijn verrichtingen te volgen. Daarnaast krijg ik een hartslagmeter, bestaande uit een borstband en een horloge. Alles staat op scherp en zal met de start automatisch geactiveerd worden. Alle getallen zullen als vanzelf binnen komen rollen. Tot slot wordt er door TNO op basis van mijn eindtijdverwachting een drinkadvies opgesteld, gelijk aan de manier waarop ik tijdens de trainingen drinkadviezen op heb moeten vragen. Drieëneenhalve liter luidt dit advies.

Alles bij elkaar duurt het een kleine drie kwartier voordat ik de gehele molen doorlopen heb en weer buiten sta. Nog even de tas afgeven in de parkeerkelder en vervolgens op naar de start. Mariët zal dezelfde dag meedoen aan de 6KM loop. Omdat zij er niet zo vroeg hoeft te zijn, is zij later vertrokken, samen met mijn moeder. Tegen 10 uur ontmoeten we elkaar bij de parkeerkelder. Na een korte omkleedactie lopen we samen richting de start. Mariët moet een half uurtje eerder starten.

De start is erg druk. Er zijn behoorlijk veel deelnemers voor deze afstand. Nog even spreek ik met één van de verkeersregelaars. Onder andere over het bruggetje over de Dommel, waarvan ik blijkbaar niet de enige ben die deze de eerste ronde niet voelt, maar de tweede ronde, anderhalve KM voor het einde, vervloekt. Na de start van de 6 KM even lekker een stukje opwarmen. Niet te veel, want ondanks eerdere voorspellingen van 14 C, zal volgens de laatste berichten dat toch al weer snel richting de 20 C kunnen gaan.

Run like hell
Alle testlopers starten in startvak B. Dat is het eerste vak voor niet-wedstrijdlopers. Bij entree van dit vak, staat er weer een groep onderzoekers klaar. Zij nemen opnieuw de temperatuur op. Vervolgens is het wachten op de start. Deze tijd gebruik ik om, zoals aangeraden door het interventie protocol, alvast wat te drinken. Hiervoor heb ik een half litertje isotone drank meegenomen. Het lege pak melk blijkt inderdaad een ideaal middel om vervolgens de druk op de blaas weer te ontlasten. Daar zijn ook wel toiletten voor, maar die staan buiten het startvak en zijn inmiddels voorzien van lange rijen wachtenden. Een paar minuten voor de start worden we gemaand om naar voren te lopen. De scheidingen tussen de startvakken zal vlak voor de start verwijderd worden, waardoor startvak C en verder zich achter ons aan zal gaan sluiten. Niet veel later volgt het startschot en zijn we onderweg.

De 40+ KMs,
2 KM voor het eind
Het lopen gaat lekker, erg relaxed. Ik loop veel op mijn hartslag. De eerste ronde houd ik me bewust in om te voorkomen dat ik te snel in het rood kom. De tweede ronde loopt het toerental iets op. De tijd is tot en met kilometer 35 erg constant. Af en toe een klein dipje of piekje, maar geen noemenswaardig verval. Vanaf 35 KM wordt het echter lastiger. Vooral het drinken gaat me erg tegenstaan. Ik heb er op dat moment al zo'n 2,5 tot 3 liter inzitten en krijg het gevoel dat er niet meer in kan. Ik heb er in elk geval weinig zin meer in om nog een litertje weg te drinken. Wel vertraag ik bij iedere drankpost even om een klein beetje water te drinken en over mijn hoofd te gooien. De tijd zak daardoor even wat in. De laatste twee kilometer gaan nog wel aardig, waarmee ik uitkom op een nieuw persoonlijk record van 3:57 uur. De gedetailleerde kilometertijden zijn terug te vinden op deze plek.

Tussentijden in het kort

Outside the wall

Wie mijn finishfilmpje ziet op deze site ziet dat er na het finishen weinig tijd is om bij te komen. Met enige spoed, duik ik de "pittsstraat" in. Hier wordt opnieuw een aantal temperatuursmetingen gedaan. Vervolgens is het linea recta door naar het stadhuis voor het vervolgonderzoek. Niks geen medaille, niks geen bloemen, niks geen drankje, hapje of thermokleed. Je moet wat over hebben voor de wetenschap. Vervolgens ga ik weer de gehele molen door; plassen, wegen, vochtbalans meten, bloed prikken, nogmaals temperatuur meten, invullen wat ik exact onderweg gedronken heb en hoe vaak ik geplast heb (wat op dat moment het moeilijkste onderdeel van het onderzoek is), apparatuur afkoppelen en inleveren. En dan is het eindelijk tijd voor de medaille.

De interne temperatuur blijkt overigens erg opgelopen te zijn. Ietsje boven de 40 C. Ik had altijd wel het idee gehad dat ik veel warmte produceerde, maar zoveel had ik - en ook de betreffende onderzoeker - niet verwacht. Wellicht volgende keer bij dergelijke temperaturen nog meer koelen met sponsen in de nek. En misschien ook geen zweethemd meer onder mijn hardloopshirt, welke dan niet zwart, maar wit zal zijn. Al met al weer een goed leermoment in relatie tot Athene.

De uitslagen van het onderzoek laten nog even op zich wachten. In de diverse media is al wel het een en ander gecommuniceerd. Op de Volkskrant website stond het volgende artikel over het onderzoek en ik begreep van Harm K (oud clubgenoot uit Voorschoten een ook deelnemer in Eindhoven) dat een soortgelijk artikel door Trouw uitgebracht is. Ik mag dus alvast concluderen dat 40 C niet tot onverantwoorde problemen heeft geleid.

Shorter of breath and one day closer to death.
Het zit er weer op. Een marathon lopen valt nooit mee, maar bij deze heb ik weinig schade ondervonden. Een piepklein blaartje op één van mijn teentjes is alles. Geen geschuurde tepels, geen knieblessures, geen uitputtingsverschijnselen.  Op naar de volgende dus in Athene. En Eindhoven zit voor volgend jaar ook al weer in de planning. Als deze volgend jaar ook weer op de tweede zondag van oktober plaatsvindt, zal dat exact op de dag zijn dat ik 42 wordt. Mooi getal overigens, 42, of het nou in jaren of kilometers is. Binair is 42 gelijke aan 101010, de datum van de Eindhoven marathon van dit jaar. Maar bovenal is het "the answer the ultimate question. To life, the universe, and everything". We zullen volgend jaar zien wat Douglas Adams daarmee bedoeld heeft. Dan ook meer over 42.

Geen opmerkingen: