Etappe 8 - Home, zweet home!

De achtste week van het marathonschema is altijd een zware week. De afstanden worden langer en in deze week zitten veel trainingen. Dat wordt helemaal lastig als je de laatste zondagtraining van de week daarvoor op de maandag in moet halen. Inhalen is eigenlijke verboden, dus laten we het een dag uitstellen noemen. De weekendtraining was wat in de soep gedraaid, omdat ik zondagochtend nog in de buurt van Dallas verkeerde en de middag ergens tussen daar en hier hing. Maandag rond het middaguur weer thuis en toch al snel een duurloop ingezet.

Man man, wat was het afzien! Het lange zitten in het vliegtuig en de jetlag maakte het feest compleet. Lastig om een mooi strak tempo te lopen. En tot overmaat van ramp liep mijn runmetertje sneller leeg dan verwacht. Of eigenlijk had ik niet de tijd genomen om hem fatsoenlijk op te laden. De heuvels waren hoger dan anders, de benen zwaarder dan ooit, de moed zonk me in de schoenen, waardoor elke stap meer moeite kostte. En dan is 24Km nog een heel eind.

De woensdag er op was het weer raak. Voor werkzaamheden in Groningen en de schoenen meegenomen. Dus vroeg in de ochtend op pad voor een duurloop van een kilometer of 15. Vooraf had ik een route uitgezocht die makkelijk te vinden was. Via het centrum over de LF14 langs het Hoornse Meer tot aan Haren. Daar het kanaal over en dan de kortste weg weer terug. Hoewel het al dagen mooi weer was, was het in de vroege ochtend erg fris. Maar door het tempo in D2, althans een poging daartoe, was afkoelen er niet bij. Op de heenweg was Groningen en omstreken nog in een diepe rust gedompeld. In het centrum een verdwaalde café gast, die op weg was naar zijn bed. De openingstijden in Groningen zijn blijkbaar ongelimiteerd. Een echte 24-uurs economie, waar je verder weinig van merkt. Op de terugweg kwam Groningen langzaam maar zeker tot leven. Maar de fietspaden bleven vrij voor de eenzame loper.

De week werd afgesloten met een lange duurloop van 2 uur en 50 minuten. Een mooie route via Lage Vuursche. De temperatuur was die zondag ineens opgelopen tot ongekende temperaturen voor de tijd van het jaar. Voldoende vocht voor onderweg meegenomen. Eenmaal in Lage Vuursche kasteel Drakestein deze keer aan de zuidkant gepasseerd en daarmee een kilometertje afgesneden. Het liep immers allemaal niet zo soepel. Voordeel is dan met dit schema dat je niet een bepaalde afstand af moet leggen, maar een bepaalde tijd. Onderweg ben ik nog even 5 minuten gaan zitten om goed te kunnen drinken. Bijna thuis ging de telefoon. Het thuisfront maakte zich zorgen waar ik bleef. Normaal ben ik altijd volgens planning terug, maar deze keer liep alles 10 minuten uit. Fijn dat iemand dat in de gaten houdt.

Drijfnat van het zweten en zwaar teleurgesteld kwam ik thuis. Het tweede wat ik gedaan heb, na eerst iets gedronken te hebben, is mijn schema van vorige najaar er bijgepakt. Daar bleek dat deze duurloop altijd lastig is. Hoeveel je ook traint, de eerste loop van 30 kilometer is blijkbaar een hele onderneming. Nu maar hopen dat ik de trainingskilometers mee kan nemen in de vervolgtrainingen en dat de komende lange duurlopen mij een stuk gemakkelijker af gaan.

Etappe 7 - Onbegrensde mogelijkheden?

Hardlopen en hard werken, het gaat niet altijd even goed samen. Zeker niet als je toch een behoorlijk strak trainingsschema aan wilt houden en tegelijkertijd een meer dan dagprogramma hebt op een congres. Afgelopen week was ik op een congres in Dallas, Texas, of all places. Of exacter: Grapevine, een plaatsje ongeveer 5 KM ten noorden van het vliegveld van Dallas. Ergens in de middle of no-where is een enorm congres centrum neergezet, aan de rand van een groot meer.

Vliegen naar de VS is sowieso niet mijn meest favoriete onderneming, zeker niet als er een overstap in het spel is. De inefficiëntie waarmee de visa afgestempeld worden, is over het algemeen tenenkrommend. Het feit dat ik goed kan rennen helpt mij daar wel overheen te komen; een sprintje van de vliegtuigdeur naar het begin van de rij, laat mijn medepassagiers achter mij en dat scheelt over het algemeen al snel een half uur wachten. Overstapplaatsen om te mijden zijn wat dat betreft vooral Atlanta en Chicago.

Deze keer verliep de reis via Detroit en was er geen centje pijn. Daardoor ben ik op tijd aangekomen in mijn hotel. Na een hele dag gezeten te hebben voelde mijn benen, ondanks de compressiekousen, toch enigszins stijf. Ook nog 6 uur tijdsverschil, dus gevoelsmatig is het al na middernacht. De temperatuur ligt rond het vriespunt met een stevig windje. Niet al te aantrekkelijk dus om nog de straat op te gaan. Te meer daar ik de omgeving nog niet goed voor ogen heb. Een verkenning van de omgeving werkt beter bij daglicht. Het voordeel van hotels is dat er vaak wel een gym is, waar ook loopbanden staan. Erg saai maar wel lekker veilig! TV stond al aan op een of andere vage zender en op de achtergrond stond iemand al steppend te kijken. Dus de band voorgeprogrammeerd op mijn schema en snelheden. Wel lekker dat het tempo exact vastligt en je dat niet zelf hoeft te bepalen. Runmetertje aangezet en gaan.

Runmetertje sloeg echter al snel op hol. GPS binnenshuis werkt niet en daardoor schoot hij alle kanten op. Gelukkig stond een en ander ook op de loopband ingeprogrammeerd. Na ruim een half uur was ik het wel zat. De TV kon niet echt boeien en op de omgeving was ik ook al snel uitgekeken. Daarom nog een klein stukje uitgelopen, gedouched en naar bed.

De volgende ochtend voorgaande aan het congres bijtijds uit bed gegaan. Met nog een jetlag in lijf en leden was vroeg opstaan geen probleem. Er bleek een rustige weg parallel te lopen aan de hoofdroute richting Grapevine. Alsmaar rechtdoor tot aan de snelweg en dan dezelfde weg weer terug. Deze route was nog niet echt interessant, maar al veel beter dan de loopband. Het weer was nog bizar koud, zeker komende vanuit een Nederland dat al de lente ingegaan leek te zijn. De temperatuur was rond het vriespunt en er stond een straffe noorderwind die bij tijd en wijle tussen de huizen door blies. Zo koud was het deze winter in Nederland nog niet geweest.

Onderweg liep ik door een typische amerikaanse omgeving. Single level woonhuizen met een veranda bij de voordeur, uitgevoerd in hout, veel Amerikaans en vooral ook Texaanse vlaggen en grote aantallen bordjes met "Keep off", "Private Property" en andere aanduidingen van dien aard. Het meest opmerkelijke was een prachtige T-Ford die voor een van de huizen stond. Helemaal opgeknapt en prachtig in de lak. Of hij nog kon rijden, dat bleef een vraag. Het leek er op dat het opknappen vooral een cosmetische actie was geweest. Maar dat laatste was dan ook perfect gedaan.

Het grote probleem bij hardlopen in de VS is het gebrek aan autoluwe paden en wegen. Een fietspad of trottoir is in deze regio blijkbaar een grote zeldzaamheid. Op mijn vroege ochtendtrip was dat praktisch niet een heel groot probleem. Grapevine was nog in ruste en er was nog geen autoverkeer te bekennen. De twee stoplichten op mijn route konden zonder probleem zelfs bij rood licht gepasseerd worden. De kwaliteit van de wegen was echter zeer matig. Het was dus goed oppassen om niet in een gat in de weg te trappen. Na alle gaten ontweken te hebben, kwam ik weer aan in mijn hotel. Lekker een hete douche om de kou teniet te doen en op naar het ontbijt en het congres.

Twee dagen later heb ik mijn derde training afgewerkt. Een langere duurloop, welke ik niet op mijn 4KM stukje op en neer af wilde werken. Het weer was inmiddels radicaal omgeslagen. De wind kwam uit het zuiden en de temperatuur liep op tot een graad of 20. Ten oosten van het meer lagen een aantal parken. Het leek mij wel aardig daar heen te lopen, een rondje te doen en dan weer terug. Nadeel was dat er maar één weg die kant op ging en dat was een drukkere autoweg zonder fietsstroken of wandelpaden. Toch de stoute hardloopschoenen aangetrokken en op weg naar Rockledge Park. In dat park zijn een aantal mountainbike paden en die zagen er op de kaart erg aantrekkelijk uit.

De eerste 4 KM gingen over de weg. Het viel erg mee met de onveiligheid; de auto's reden met een grote boog om mij heen. En toen heerlijk het mountainbike pad op. Prachtige paden die langs een soort klifkust gingen. Daardoor was het uitzicht fantastisch. De route die ik nam, ging tegen de fietsroute in. Daardoor had ik in elk geval zicht op de mountainbikers die zich op het pad begaven. Her en der moest er een beekje doorkruist worden. Een soort cross met hindernissen dus.

In mijn hoofd had ik zitten 1:50 uur duurloop D1 en 15 minuten D2 versnellen. Daarop had ik de route ook afgestemd. Het bleek echter 50 minuten D1 te zijn en 15 in D2. Bij het omkeren was ik dus ongeveer een uur te ver van huis. Al met al een prachtige route met enige improvisatie. En langer dan nodig was.

Voor de zondag stond er eigenlijk nog een lange duurloop op het programma, 2 uur 10 minuten. Omdat zondag de vertrekdag was met de gehele ochtend nog een zeer interessant programma op het congres, was er geen ruimte om die duurloop te doen. Daarnaast zaten de kilometers van de dag daarvoor nog stevig in de benen. Op het vliegveld van Atlanta heb ik de schade nog enigszins in kunnen halen. Het weer was die dag weer radicaal omgeslagen naar beneden vriespunt. Het vliegverkeer was dermate ontregeld dat mijn ruime overstap van 75 minuten geminimaliseerd werd tot 10 minuten. Een stevige sprint van de aankomstterminal naar de internationale vertrekterminal redde mij van een extra dagje in Atlanta. Mijn bagage bleek die sprint met minder succes gemaakt te hebben en werd een dag later thuisbezorgd.