Ik geef het niet graag toe, maar ik heb gezondigd. Gezondigd tegen regel één in de sport: luister altijd naar je eigen lichaam.
Na de marathon van Eindhoven, was het plan om de periode tot het volgende marathonschema te overbruggen met een opbouw naar een snelle 10KM, of iets in die buurt. Dat betekent meer trainingen op hogere snelheden. Dat leek allemaal prima te gaan. Uitgedaagd door Rick Verbreehad ik me dan ook ingeschreven voor de Bosbaanrun, een time trial run in het Amsterdamse Bos op 15 December. Exact twee weken daarvoor schoot het echter aan het einde van een heerlijke training op en rond Heidestein in mijn linker kuit. Thuiskomen ging nog net, maar lekker was het zeker niet. De trainingsintensiteit werd teruggeschroefd, maar helemaal niet lopen was uiteraard geen optie. Bovendien leek het allemaal wel mee te vallen en had ik het gevoel dat ik er wel doorheen kon lopen.
Twee weken later dus de Bosbaanrun. Het gemene van deze loop is dat je op inschrijvingstijden wordt ingedeeld in het veld. Dus de langzamere lopers eerst en de snellere gasten later. Net zoals bij de Tour de France. Normaal gesproken een mooie setting, omdat je, 30 seconden voor je, iemand in het zicht hebt, die in te halen moet zijn en je tegelijkertijd weet, dat er ook achter je iemand op je aan het jagen is. Ik had me voorgenomen om het rustig aan te doen. Mijn indeling in het veld was echter dusdanig, dat de laatste loper mij dan wel eens in zou kunnen halen, waardoor ik als laatste over de finish zou gaan komen. Ook ging het inlopen vrij soepel en leek er geen reden te zijn om het rustig aan te doen, dan wel niet te starten.
Om een lang verhaal kort te maken, de eerste kilometer ging lekker en daarna was het afzien. Toch nog de 7KM af kunnen leggen in 29:41, maar daarna kon ik bijna letterlijk geen stap meer zetten. Van de Bosbaan naar de metro gestrompeld en uiteindelijk met de trein en de fiets toch nog thuisgekomen. Mijn collega's (en het thuisfront) hebben zich de week daarna afgevraagd of dat allemaal wel zo gezond is, dat hardlopen. En ik begon dat inmiddels ook te betwijfelen. Na een week werd het allemaal wat draaglijker, maar de pijn ging niet weg.
Noodgedwongen moest er dus een rustperiode ingebouwd worden. En die viel exact samen met een reis naar Brazilië. Stiekem toch nog de hardloopschoenen in de tas gegooid, maar die zijn er niet uitgeweest. Herstel stond voorop en het was ook te warm en te heuvelachtig.
Tja, en dan na terugkomst weer trainen. En daar loop je dan, je zonden te overdenken. Want gaat Parijs wel gehaald worden? Of komt de blessure binnen de kortste keren weer terug? Had het iets te maken met de verschillende schoenen met een wat aggressiever loopprofiel? Of was het gewoon overbelasting? En is het wel zinvol om het schema meteen op te pakken?
Kortom, de onzekerheid begint toe te slaan tijdens de eerste training. Een herstelloop van 8KM, tempo 5:30/KM. Benen stram van de lange reis en een onwelwillend lichaam dat te lang in een onhandige houding in een vliegtuigstoel gevouwen had gezeten. En het schema gaf al snel trainingen van anderhalf uur en langer aan! Toen de volgende training in Duurloop-1 tempo (5:00/KM) moest en uur 25 minuten lang was, begon ik mij dan ook serieus af te vragen hoe ik mijn tempo ooit nog op zou kunnen schroeven naar 4:30/KM en dat dan ook 42KM vol zou kunnen houden.
Ik houd me dan ook maar vast aan mijn planning. Die heeft me in het verleden gebracht tot wat het beloofde. En waarom zou dat deze keer anders zijn? Of om het, als variant op een stelling van een oud-collega, bondig te formuleren: schedule your run and run your schedule.
Ik heb gezondigd en ik heb boetedoening gedaan. En laat het daarmee klaar zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten