zaterdag 15 mei 2010

Toeristisch hardlopen deel 1: Florence Mei 2010

De proloog

Onlangs daagde Harm Klifman mij (en andere Linkedin-ners) uit om toeristisch te gaan hardlopen. Harm refereert dan vooral aan zijn marathons in Berlijn, Athene, Barcelona, etc. Zelf zie ik dat niet zo zitten; HARDlopend 42KM afleggen en ook nog van de omgeving genieten. Dat gaat bij mij ongeveer 30KM goed en daarna heb ik het wel gezien. Maar misschien bedoelt hij wel "Hardlooptoerisme". Naar een plaats gaan waar een hardloopevenement is en aansluitend/vooraf de toerist uithangen. Dat klinkt al veel beter, al kan het ook een smoes zijn het lopen van een marathon in exotische oorden te rechtvaardigen bij je partner. Voor mij is toeristisch hardlopen genieten van de omgeving tijdens het hardlopen, bij voorkeur op plekken waar echt iets te zien en/of te beleven valt. Aangemoedigd door de actie van Harm dus maar weer eens de schoenen in de koffer gegooid op weg naar weer eens een congres.

Klik hier voor de route op kaart.


Bestemming Florence

De Europese federatie voor Immunogenetica houdt dit jaar haar 24e congres in Florence. Daar ik zelf betrokken ben bij de organisatie van 2013, het een goede plek is om collega's uit de gehele wereld te ontmoeten en bovenal om de laatste nieuwtjes op het gebied van orgaan- en beenmergtransplantatie te weten te komen, toog ik dus naar Toscane. Je denkt: Toscane is Italië is mooi weer. De weersvoorspellingen gaven wel mooie temperaturen aan, maar in het weekend moest ook op regen gerekend worden. Daar was bij aankomst op vrijdagmiddag niets van te merken. Het was een heerlijk voorjaarsweertje. Dat bleek de volgende ochtend wel anders. Nederlandse taferelen dus.

Van de regen in de drukte
Om 9:30 toch maar de stoute schoenen aangetrokken. Nat word ik toch. Is het niet van de regen, dan wel van het zweet. Vooraf heb ik op de hotelkaart een route uitgestippeld en in mijn hoofd geprent. Vanaf mijn hotel loopt er één rechte weg naar de Ponte Vecchio. Deze komt langs Palazzo Medici Riccardi, Basilica di San Lorenzo, de Duomo met zijn baptisterium om vervolgens via het Piazza della Repubblica aan de Arno uit te komen. Ondanks dat het weekend is, is het op deze toeristische route erg rustig. Is het de regen, of komt het door het vroege tijdstip? Te zien aan de grote hoeveelheden koffers op wieltjes is iedereen op deze "wisseldag" bezig met vertrekken of arriveren. In elk geval lopen ze me niet voor de voeten. Met een kleine anderhalve kilometer sta ik op de Ponte Vecchio. Bijna alle winkeltjes op de brug zijn gesloten. Halverwege de brug staat een bronzen buste. Een tweetal toeristen, waarschijnlijk Amerikaans aan de taal te horen, maakt er een foto van. Ik herken de persoon niet die in brons gegoten is en vraag me sterk af of deze twee een idee hebben waarom dit beeld er staat. Misschien dient het plaatje enkel als bewijs dat ze er geweest zijn. Ik neig te stoppen om de vraag te stellen, maar loop uiteindelijk toch door. Een paar tellen later ben ik er weer af.

Trasarno
Het is even opletten geblazen. De straten worden niet breder, maar er verschijnen wel meer auto's aan deze kant van de rivier. En op de trottoirs verschijnen steeds meer "prik-andermans-ogen-uit-zolang ik-maar-droog-blijf" stokken. Aan één kant van de weg wordt niet geparkeerd. Ik besluit daar te gaan lopen, zodat ik op het trottoir kan uitwijken als er een auto aan komt. Links van mij staat het Palazzo Pitti. Deze villa, met daarachter de beroemde Giardini di Boboli, is via een lange gang die over de Ponte Vecchio gaat, verbonden met het Palazzo Vecchio. Op deze wijze werd de wie-heeft-de-grootste-villa oorlog definitief beslecht in het voordeel van de Medici. De weg loopt verder als de Via Romana, gaat tussen de resten van de oude stadsmuur onder de Porta Romana door en komt uit op op een grote kruising. Hier neem ik de weg schuin links, de Viale Nicolle Machiavelli. Deze weg is omgeven met bomen en slingert zich gestaag omhoog. Belangrijker is dat er een apart voetgangersgedeelte naast ligt. Geen last meer van auto's en dergelijke. Na een paar lussen, passeer ik de Piazzale Galileo. De stijging is voelbaar in de benen. Niet veel verder ga ik linksaf de Via San Leonardo in. Deze weg loopt weer redelijk vlak en komt na ongeveer een kilometertje uit bij de poort van het Forte di Belvedere, verankerd in de stadsmuur. Rechtsaf gaat het, naar beneden. In het begin zeer geleidelijk, maar later erg steil. Rechts van me diverse olijfgaarden en links een steile hoge muur.

Up again
Onderaan blijkt dat ik weer terug ben bij af wat klimmen betreft. Ik sta vrijwel weer op gelijke hoogte met de kade van de Arno, die achter wat huizenblokken wild razend zich een weg baant. Het gaat rechtsaf, Via del Monte alle Croci. Gele borden geven aan dat de doorgang gestremd is. Maar toch zeker niet voor voetgangers? Ik besluit de gok te wagen. Na een paar honderd meter heb ik de keuze om links de trappen te nemen of rechts de weg. De trap lijkt mij een mooie uitdaging. De treden zijn groot en niet al te hoog. Wel loopt iedere trede ook nog schuin omhoog. Vals plat dus. Iedere trede drie stappen, dus om en om met de benen een trede omhoog. 220 treden later sta ik boven. Het zicht is niet goed; alle bomen staan in bloei en belemmeren een vrij uitzicht over de stad. Terug naar het Piazale Michelangelo dan. Toeristisch, maar wat mij betreft na zes bezoeken aan Florence nog steeds een must. Hier wierp ik in oktober 1988 mijn eerste blik over deze prachtige stad. Ook toen regen, veel regen. Maar toen gebroken door een lange busreis. Mooi moment om even rust te nemen en te genieten van het bereiken van de "top". Ook hier weer een relatief serene rust. Weinig verkoopstandjes van toeristische rommel en (nog) geen gillende kinderen en fotograferende/filmende Japanners.

And down
Verder ga ik, over de Viale Michelangelo, verder naar beneden. Net even voorbij de camping, onze overnachtingsplek in de zomer van 2006 op weg van Venetië naar Rome op de fiets, staat een groot bord. De sportvereniging van Florence, ASSI, die ook een atletieksectie heeft, heeft samen met de gemeente een aantal interessante hardlooproutes in dit gedeelte van de stad aangelegd. Info te verkrijgen bij ASSI in het clubgebouw. Ik denk: "Het is zaterdag, wellicht is er iemand die een foldertje heeft". Binnengekomen tref ik een alleraardigste dame. Mijn Italiaans is inmiddels net zoals de stenen kades van de Arno: niet fraai maar wel functioneel. Ze heeft inderdaad een mooi foldertje voor mij. Ook maar meteen even vragen of ze mij kan helpen bij mijn shirtverzameling. Ik probeer namelijk van alle plaatsen waar ik kom, een lokaal hardloopshirt te bemachtigen. De collectie bevat nu een drietal Braziliaanse shirts (AVAI uit Florianopolis, een nationaal Braziliaans shirt uit Rio de Janeiro en eentje van Atletico Paranaensis uit Buzios) en eentje uit Pittsburgh. Stom natuurlijk van me dat ik geen geld meegenomen had, want nu moet ik maandag terug. De vrouw pakt echter een shirt uit de kast en geeft het me zo mee! Na haar hartelijk bedankt te hebben, kan ik nog net de neiging onderdrukken om een rondje over hun baan te maken en vervolg mijn weg naar beneden.

Hordelopen
De bebouwing begint weer terug te komen. Na een paar villa's gepasseerd te zijn aan de linker zijde, verschijnen er ook een paar woonhuizen. Het vrijliggende pad is breed, maar iedere oprit is verlengd door palen met kettingen dwars op het pad. Er omheen is een optie, maar de doorgang is nauw. Ik besluit de kettingen als horden te gebruiken en spring er overheen. Halverwege passeer ik nog twee hardlopers, die me ietwat verbaasd aankijken. Dat zijn vast localo's. De Arno komt weer in zicht en met haar ook het historische centrum. Ik steek de weg over (wat je ook een horde mag noemen in Italië) en ga linksaf langs de zuidelijke oever. Even slinger ik door een groenstrook en aanschouw de uiterwaarden van de Arno. Daarna vervolg ik mijn weg weer en steek de rivier over. Een extra lus om langs de Santa Croce te komen. Op het plein vóór deze basiliek ga ik linksaf de Palingstraat in. Er verschijnen bordjes "Casa di Dante". Ik besluit deze te volgen. Foute keuze. Toeristisch Florence is inmiddels ontwaakt en begeeft zich nu in alle grote en kleine straten van de stad. Het blijft dus nog even hordelopen, maar wel langs een paar prachtige panden. Rechts van me zie ik de dom en ga die kant op. Ook daar is de meute inmiddels aangegroeid. Mensen in de rij wachtend om de dom binnen te mogen, wijken als ze mij aan zien komen. "Vanaf hier nog drie kwartier" roep ik tegen het Koreaans stel dat ruimte voor mij maakt. Aan de reactie te beoordelen is de boodschap niet aangekomen. Nog eenmaal links rechts en dan rechtdoor tot de Via XXVII Aprile. Daar linksaf de hotellobby in. Mijn kamernummer is inmiddels bekend aan de receptie, dus de sleutel ligt snel klaar.

Geen opmerkingen: