Lopen op de Copacabana - Deel 2

Het leven is mooi in een hotel op de Copacabana. Terwijl binnen een aantal verstokte wetenschappers met hun laatste energie vergaderen, bruist het leven buiten op de stranden als nooit tevoren. In 24 uur tijd zijn we van de winter in de zomer beland. De temperatuur bereikt een hoogte van 26 graden en de wolken zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Wie aan Rio denkt denkt aan prachtige witte stranden die het schitterende zonlicht als een spiegel reflecteren. Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het dan zover.

Een duurloop heeft er nog niet ingezeten deze week en dit lijkt het ideale moment. Maar allereerst ga ik mijn traditie voortzetten: op jacht naar een hardloopshirt van de regio. Gekgenoeg is me tot nu toe slechts één keer gelukt om een lokaal hardloophemd te bemachtigen en ook dat was in Brazilië. Mijn vertrouwen is daarom groot. Op de Copacabana zelf zijn vele winkels te vinden. Maar sportwinkels kom ik er niet tegen. Bijna geef ik het op en sla nog een zijstraat in. "Esportes" hangt er halverwege. Dat moet betekenen dat er óf een gokkantoor is óf een sportwinkel. Vijftig meter verder blijkt het laatste het geval. En geheel volgens verwachting heeft de verkoper wat ik zoek. Ik heb echter alleen wat zakgeld op zak en beloof hem vóór sluitingstijd terug te komen. Op zaterdag blijkt dat 3 uur te betekenen, dus ik moet me haasten. Mijn hotel is niet ver. Ik besluit me om te kleden en zonder loopshirt terug te keren naar de winkel.

De koop is snel gesloten. Ik trek het nieuwe hemd aan. Gewapend met een banaan in de ene hand en een flesje water in de andere loop door naar de boulevard. Deze lijkt in niets op de toestand 3 dagen geleden. Op het strand zou je over de hoofden kunnen lopen. Het fietspad biedt deze keer uitkomst. Ik neem de kortste weg richting Ipanema. Ook daar is het een drukte van belang. Naast volleybal en voetbal op het strand blijkt flaneren op de boulevard de belangrijkste bezigheid. Deze keer draai ik bij het kanaal rechtsaf richting de laguna. Tijdens de transfers van mijn hotel naar de conferentie en terug was me namelijk al opgevallen dat ook daar een prachtig loopparcours is uitgezet van ongeveer 7,5 KM. En wederom elke 100 meter een markering.

Een rondje rond de lagune lopen is als een toeristische attractie. Vanaf elk punt toornt Cristo redento met zijn gespreide armen boven alle flatgebouwen uit. Alsof hij op het punt staat uit te vliegen vanaf de Corcovado. Hoewel het enorm groot schijnt te zijn, verwordt het van deze afstand niet meer dan een klein beeldje op een groene berg. Onderaan die berg blijft het opletten. Onverwachts blijkt de hardlooproute dwars door een recreatiegedeelte met kermisattracties te gaan. Favoriete bezigheid is fietsen in dit gedeelte. Ouders huren een fietsje en proberen hun kroots de beginselen van het trappen bij te brengen. En die beginselen bevatten dan in principe de aanwijzingen hoe je op een fiets blijft zitten en niet hoe je hardlopers ontwijkt die jouw zigzaggend pad doorkruisen. Gelukkig is het een klein parkje en wordt het al weer snel een rustiger pad.



Voordeel van een markering iedere 100 meter is dat je precies weet hoe ver je bent. Nadeel is dat je precies weet hoe ver je nog moet. Het stuk aan de noordzijde is niet echt boeiend. Ook is het warmer dan verwacht. Rondom de lagune is de zeewind afwezig. Mijn flesje drinken en mijn banaan zijn dan ook snel op. Na het eerste rondje stop ik even om bij te komen. Het kost even moeite om de tweede ronde ook aan te vangen. Maar eenmaal in het ritme gaat alles weer soepel. Inmiddels weet ik ook waar de klokken staan en houd ik bij of het tempo er een beetje in blijft. Het fietspretpark mijd ik deze keer door een klein lusje te maken. En als je de weg weet dan lijkt het in elk geval korten. Ik heb besloten dat dit rondje in 5 minuten/KM moet en dat lukt aardig. Bijna rond wil ik nog even aanzetten tot de finishlijn. Voor me loopt een tweetal amerikaanse toeristen die niet weten of ze nou naar links of rechts aan de kant zullen gaan. Een kleine botsing is het gevolg. Geen schade en met 36 minuten als eindtijd mijn doel gehaald. Voldaan draai ik linksaf langs het kanaal en op de boulevard weer links. Met de wind in de rug geniet ik van het laatste stuk en alle activiteiten om me heen. Spoedig open ik de deur van mijn hotelkamer en die van de koelkast om een lekker blikje open te trekken. Met de beentjes omhoog geniet ik nog even na en duik voldaan onder de douche.

Lopen op de Copacabana - Deel 1

Het leven is zwaar in een hotel op de Copacabana. Terwijl buiten de auto's voorbij razen en het ruisen van de zee overstemmen, vraag ik mij af hoe ik deze dag verder door zal komen. Voor het tweede deel van het congres hebben we ons immers verplaatst van badplaats Buzios naar de metropool Rio de Janeiro. De helft van de reisdag gaat verloren aan het verplaatsten en de andere helft moet je dan maar zien hoe je je vermaakt.

Wie aan Rio denkt denkt immers aan prachtige witte stranden die het schitterende zonlicht als een spiegel reflecteren. Niets is minder waar op dit moment: het is winter in Rio, de zon verschuilt zich achter grijze regenwolken, de wind blaast als een kleine storm over de boulevards en dientengevolge is het strand volledig verlaten. Volledig verlaten? Nee, een dappere loper trotseert het weer en de wind en maakt dankbaar gebruik van de stilte op het strand. Uitgedaagd door deze dappere loper, rest mij niets anders dan de stoute (hardloop)schoenen aan te trekken om Rio de Janiero te voet te gaan verkennen.

Eerder heb ik de kans laten lopen om te genieten van wuivende palmen op hagelwitte stranden. Dat zal me deze keer niet weer gebeuren. De schoenen zaten als eerste in de koffer en voor een korte hardloopbroek met een loophemdje is altijd nog wel een plaatsje in de handbagage. Bijkomend voordeel van deze outfit is dat het voor potentiële straatdieven meteen duidelijk is dat er erg weinig te halen valt. Ik verlaat het hotel via de lobby en steek de Avenida Atlantica over. Het autoverkeer lijkt zich weinig aan te trekken van het regenachtige weer. Gelukkig ligt er naast de weg, parallel aan de boulevard, een prachtig fietspad. Borden geven aan dat ook hardlopers geacht worden hiervan gebruik te maken en zo het flanerend volk op de boulevard niet voor de voeten te lopen. Omdat er geen mens te zien is, kies ik toch voor de in mozaik bestraatte wandelboulevard, vooral omdat het fietspad een irritante helling naar de zeekant heeft. Het eerste orientatiepunt dat me opvalt is de Morro do Leme, met daar links van de beroemde Suikerbroodberg. Geen idee hoe ver het is, maar het lijkt allemaal vrij dichtbij. Het fietspad blijkt overigens elke 100 meter gemarkeerd te zijn en als ik beide getallen optel kom ik op 3200 meter. Ik heb mijn horloge niet om, maar de straatklokken aflezend arriveer ik een kwartiertje later bij mijn keerpunt. Ik draai rechtsaf het strand op en begeef me richting de kustlijn.



Zand is zand, zou je denken. Maar het strandzand op de Copacabana blijkt van een fijnere kwaliteit te zijn dan wat ik gewend ben van de stranden bij Wassenaar en Katwijk. En met "fijner" bedoel ik dan niet "prettiger", integendeel. Zelfs al loop ik zo ongeveer bijna door het water, ik blijf centimeters wegzakken bij iedere stap. Goede krachttraining, zou Ed zeggen. Een meevaller is dat de regen inmiddels verdwenen is. Het strand blijft er echter verlaten bij liggen. Links van me zie ik een achtergelaten fles zonnebrand, zo'n bruine met factor 25. Ik vraag me af hoe lang deze er al ligt. Bij een temperatuur van 17 graden is er immers geen Braziliaan die zich op het strand waagt, laat staan zich insmeert met factor 25. Even verderop ruimen duiven (en geen meeuwen dus) de laatste eetbare resten van het strand. Het zand wordt zwaarder en zwaarder. Gelukkig komt het fort in zicht en kan ik het strand weer bijna verlaten. Vlakbij strandtent "Green Camp", welke gekgenoeg in Coca Cola rood uitgevoerd is, tref ik een opgang en krijg ik weer vast grond onder de voeten.



Maar dat is niet voor lang. Een kleine kilometer verder begint het strand van Ipanema, overbekend van het liedje "Garota de Ipanema" / "The Girl from Ipanema". Ook hier weer verlaten stranden. Accomodaties voor strandvolleybal liggen er verlaten bij en geen Romario's en Ronaldo's die hun voetbalkunsten vertonen. Halverwege het strand zijn werkers bezig met het herstellen van "duingebied". Stel je er niet teveel bij voor. Het stukje strand wat tegen de promenade aanligt wordt beplant met palmen en opgehoogd met zand. Een soort kleine oase in de woestijn. Plots stuit ik op een kanaal. Eerst denk ik van afstand er nog wel overheen te kunnen springen, maar bij aankomst blijkt het een serieuze geul te zijn die Ipanema scheidt van Leblon. Een mooi moment om om te draaien en over de boulevard terug te lopen richting de Copacabana. Dan blijk ik slechts één van de zeer weinige te zijn die zo gek was om over het strand te lopen. Vele renners bewegen zich voort over de verharde stoep langs het strand. Dit daagt me weer een beetje uit om wat snelheid te maken. De terugweg gaat daardoor een stuk vlotter. Ik draai linksaf de straat van het hotel in en loop bezweet en wel langs de receptie van het hotel de lift in. Ik hoef maar naar de 3e etage, maar voor vandaag is het genoeg geweest.