Lopen op de Copacabana - Deel 2

Het leven is mooi in een hotel op de Copacabana. Terwijl binnen een aantal verstokte wetenschappers met hun laatste energie vergaderen, bruist het leven buiten op de stranden als nooit tevoren. In 24 uur tijd zijn we van de winter in de zomer beland. De temperatuur bereikt een hoogte van 26 graden en de wolken zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Wie aan Rio denkt denkt aan prachtige witte stranden die het schitterende zonlicht als een spiegel reflecteren. Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het dan zover.

Een duurloop heeft er nog niet ingezeten deze week en dit lijkt het ideale moment. Maar allereerst ga ik mijn traditie voortzetten: op jacht naar een hardloopshirt van de regio. Gekgenoeg is me tot nu toe slechts één keer gelukt om een lokaal hardloophemd te bemachtigen en ook dat was in Brazilië. Mijn vertrouwen is daarom groot. Op de Copacabana zelf zijn vele winkels te vinden. Maar sportwinkels kom ik er niet tegen. Bijna geef ik het op en sla nog een zijstraat in. "Esportes" hangt er halverwege. Dat moet betekenen dat er óf een gokkantoor is óf een sportwinkel. Vijftig meter verder blijkt het laatste het geval. En geheel volgens verwachting heeft de verkoper wat ik zoek. Ik heb echter alleen wat zakgeld op zak en beloof hem vóór sluitingstijd terug te komen. Op zaterdag blijkt dat 3 uur te betekenen, dus ik moet me haasten. Mijn hotel is niet ver. Ik besluit me om te kleden en zonder loopshirt terug te keren naar de winkel.

De koop is snel gesloten. Ik trek het nieuwe hemd aan. Gewapend met een banaan in de ene hand en een flesje water in de andere loop door naar de boulevard. Deze lijkt in niets op de toestand 3 dagen geleden. Op het strand zou je over de hoofden kunnen lopen. Het fietspad biedt deze keer uitkomst. Ik neem de kortste weg richting Ipanema. Ook daar is het een drukte van belang. Naast volleybal en voetbal op het strand blijkt flaneren op de boulevard de belangrijkste bezigheid. Deze keer draai ik bij het kanaal rechtsaf richting de laguna. Tijdens de transfers van mijn hotel naar de conferentie en terug was me namelijk al opgevallen dat ook daar een prachtig loopparcours is uitgezet van ongeveer 7,5 KM. En wederom elke 100 meter een markering.

Een rondje rond de lagune lopen is als een toeristische attractie. Vanaf elk punt toornt Cristo redento met zijn gespreide armen boven alle flatgebouwen uit. Alsof hij op het punt staat uit te vliegen vanaf de Corcovado. Hoewel het enorm groot schijnt te zijn, verwordt het van deze afstand niet meer dan een klein beeldje op een groene berg. Onderaan die berg blijft het opletten. Onverwachts blijkt de hardlooproute dwars door een recreatiegedeelte met kermisattracties te gaan. Favoriete bezigheid is fietsen in dit gedeelte. Ouders huren een fietsje en proberen hun kroots de beginselen van het trappen bij te brengen. En die beginselen bevatten dan in principe de aanwijzingen hoe je op een fiets blijft zitten en niet hoe je hardlopers ontwijkt die jouw zigzaggend pad doorkruisen. Gelukkig is het een klein parkje en wordt het al weer snel een rustiger pad.



Voordeel van een markering iedere 100 meter is dat je precies weet hoe ver je bent. Nadeel is dat je precies weet hoe ver je nog moet. Het stuk aan de noordzijde is niet echt boeiend. Ook is het warmer dan verwacht. Rondom de lagune is de zeewind afwezig. Mijn flesje drinken en mijn banaan zijn dan ook snel op. Na het eerste rondje stop ik even om bij te komen. Het kost even moeite om de tweede ronde ook aan te vangen. Maar eenmaal in het ritme gaat alles weer soepel. Inmiddels weet ik ook waar de klokken staan en houd ik bij of het tempo er een beetje in blijft. Het fietspretpark mijd ik deze keer door een klein lusje te maken. En als je de weg weet dan lijkt het in elk geval korten. Ik heb besloten dat dit rondje in 5 minuten/KM moet en dat lukt aardig. Bijna rond wil ik nog even aanzetten tot de finishlijn. Voor me loopt een tweetal amerikaanse toeristen die niet weten of ze nou naar links of rechts aan de kant zullen gaan. Een kleine botsing is het gevolg. Geen schade en met 36 minuten als eindtijd mijn doel gehaald. Voldaan draai ik linksaf langs het kanaal en op de boulevard weer links. Met de wind in de rug geniet ik van het laatste stuk en alle activiteiten om me heen. Spoedig open ik de deur van mijn hotelkamer en die van de koelkast om een lekker blikje open te trekken. Met de beentjes omhoog geniet ik nog even na en duik voldaan onder de douche.

Lopen op de Copacabana - Deel 1

Het leven is zwaar in een hotel op de Copacabana. Terwijl buiten de auto's voorbij razen en het ruisen van de zee overstemmen, vraag ik mij af hoe ik deze dag verder door zal komen. Voor het tweede deel van het congres hebben we ons immers verplaatst van badplaats Buzios naar de metropool Rio de Janeiro. De helft van de reisdag gaat verloren aan het verplaatsten en de andere helft moet je dan maar zien hoe je je vermaakt.

Wie aan Rio denkt denkt immers aan prachtige witte stranden die het schitterende zonlicht als een spiegel reflecteren. Niets is minder waar op dit moment: het is winter in Rio, de zon verschuilt zich achter grijze regenwolken, de wind blaast als een kleine storm over de boulevards en dientengevolge is het strand volledig verlaten. Volledig verlaten? Nee, een dappere loper trotseert het weer en de wind en maakt dankbaar gebruik van de stilte op het strand. Uitgedaagd door deze dappere loper, rest mij niets anders dan de stoute (hardloop)schoenen aan te trekken om Rio de Janiero te voet te gaan verkennen.

Eerder heb ik de kans laten lopen om te genieten van wuivende palmen op hagelwitte stranden. Dat zal me deze keer niet weer gebeuren. De schoenen zaten als eerste in de koffer en voor een korte hardloopbroek met een loophemdje is altijd nog wel een plaatsje in de handbagage. Bijkomend voordeel van deze outfit is dat het voor potentiële straatdieven meteen duidelijk is dat er erg weinig te halen valt. Ik verlaat het hotel via de lobby en steek de Avenida Atlantica over. Het autoverkeer lijkt zich weinig aan te trekken van het regenachtige weer. Gelukkig ligt er naast de weg, parallel aan de boulevard, een prachtig fietspad. Borden geven aan dat ook hardlopers geacht worden hiervan gebruik te maken en zo het flanerend volk op de boulevard niet voor de voeten te lopen. Omdat er geen mens te zien is, kies ik toch voor de in mozaik bestraatte wandelboulevard, vooral omdat het fietspad een irritante helling naar de zeekant heeft. Het eerste orientatiepunt dat me opvalt is de Morro do Leme, met daar links van de beroemde Suikerbroodberg. Geen idee hoe ver het is, maar het lijkt allemaal vrij dichtbij. Het fietspad blijkt overigens elke 100 meter gemarkeerd te zijn en als ik beide getallen optel kom ik op 3200 meter. Ik heb mijn horloge niet om, maar de straatklokken aflezend arriveer ik een kwartiertje later bij mijn keerpunt. Ik draai rechtsaf het strand op en begeef me richting de kustlijn.



Zand is zand, zou je denken. Maar het strandzand op de Copacabana blijkt van een fijnere kwaliteit te zijn dan wat ik gewend ben van de stranden bij Wassenaar en Katwijk. En met "fijner" bedoel ik dan niet "prettiger", integendeel. Zelfs al loop ik zo ongeveer bijna door het water, ik blijf centimeters wegzakken bij iedere stap. Goede krachttraining, zou Ed zeggen. Een meevaller is dat de regen inmiddels verdwenen is. Het strand blijft er echter verlaten bij liggen. Links van me zie ik een achtergelaten fles zonnebrand, zo'n bruine met factor 25. Ik vraag me af hoe lang deze er al ligt. Bij een temperatuur van 17 graden is er immers geen Braziliaan die zich op het strand waagt, laat staan zich insmeert met factor 25. Even verderop ruimen duiven (en geen meeuwen dus) de laatste eetbare resten van het strand. Het zand wordt zwaarder en zwaarder. Gelukkig komt het fort in zicht en kan ik het strand weer bijna verlaten. Vlakbij strandtent "Green Camp", welke gekgenoeg in Coca Cola rood uitgevoerd is, tref ik een opgang en krijg ik weer vast grond onder de voeten.



Maar dat is niet voor lang. Een kleine kilometer verder begint het strand van Ipanema, overbekend van het liedje "Garota de Ipanema" / "The Girl from Ipanema". Ook hier weer verlaten stranden. Accomodaties voor strandvolleybal liggen er verlaten bij en geen Romario's en Ronaldo's die hun voetbalkunsten vertonen. Halverwege het strand zijn werkers bezig met het herstellen van "duingebied". Stel je er niet teveel bij voor. Het stukje strand wat tegen de promenade aanligt wordt beplant met palmen en opgehoogd met zand. Een soort kleine oase in de woestijn. Plots stuit ik op een kanaal. Eerst denk ik van afstand er nog wel overheen te kunnen springen, maar bij aankomst blijkt het een serieuze geul te zijn die Ipanema scheidt van Leblon. Een mooi moment om om te draaien en over de boulevard terug te lopen richting de Copacabana. Dan blijk ik slechts één van de zeer weinige te zijn die zo gek was om over het strand te lopen. Vele renners bewegen zich voort over de verharde stoep langs het strand. Dit daagt me weer een beetje uit om wat snelheid te maken. De terugweg gaat daardoor een stuk vlotter. Ik draai linksaf de straat van het hotel in en loop bezweet en wel langs de receptie van het hotel de lift in. Ik hoef maar naar de 3e etage, maar voor vandaag is het genoeg geweest.

De Reünie - deel 2

De Bouwvakker

Het is het eerste lesuur van de dag, biologie. Vanuit het raam kijken we uit over het grasveld naast de nieuwe kantine in het oude gebouw, daar waar vandaag de dag de fietsenstallingen staan. Naast het hek is de parkeerstrook voor de leraren. De les nadert zijn einde. Dhr. Peijnenburg mij heeft mij wederom weten te boeien. Toch gluur ik naar buiten als reactie op het ronken van de motor van een Opel Kadett. Hij is weer in aantocht: De Bouwvakker.


Bijnamen, het heeft iets moois. Soms zijn er geen Homerische vergelijkingen nodig om iets of iemand te omschrijven, maar volstaat één enkel woord. Leraren zijn een gewild object voor bijnamen. Sommige zijn tijdsgebonden maar sommige worden ook van generatie op generatie overgedragen. Dat laatste blijkt als we halverwege de reünie aan een tafel zitten met twee dames die volgens hun badge rond 1976 Bernrode hebben verlaten. Wij begonnen in die tijd net met lezen en schrijven en zij beeindigden hun middelbare school tijdperk. We raken aan de praat over bijnamen. Het blijkt dat in die tijd vele bijnamen al in zwang waren die ook in onze tijd nog werden gebruikt. Een monument als van de Meerendonk had in die tijd ook al de bijnaam "De Muk". Niemand aan tafel kon ons echter vertellen hoe die bijnaam ontstaan was. En wat te denken van "Janus" of "Den Driek"? Maar iedereen kende ze. En jaren 60, 70, of 80, deze bijnamen waren van alle tijden.

De Bouwvakker is een compleet ander geval. De achterklep van de Opel Kadett gaat open. Met weinig elegantie verschijnt een sporttas van "De Drunense Boys". Zo'n klassieke kunstleren tas met biesje. Zo'n tas die altijd in vorm blijft, of hij nou gevuld is of niet. Bedrukt met de naam van de betreffende sportvereniging in kapitale letters. We gaan er vanuit dat moeders de vrouw er elke ochtend een gevuld broodtrommeltje in stop, met een appeltje. Maar tot op heden is ons dat geheim nog niet onthuld. De achterklep gaat weer dicht. Snel paft hij nog even zijn laatste sigaretje weg, iets wat sinds kort niet meer in het schoolgebouw mag en dus buiten moet gebeuren. De Bouwvakker sjokt naar de achteringang van het gebouw en verdwijnt uit het zicht.

We zullen elkaar later die dag nog tegenkomen, wij - de "Klas der Minimalisten" - en hij - De Bouwvakker. Hij legt de stenen voor onze toekomst, terwijl wij telkens met smart wachten op het eindresultaat van de 'bouw'. Bij het gereedkomen van het 'huis' besluiten we hem te waarderen met "De Gouden Troffel", overhandigd op de laatste schooldag voor het eindexamen. Heeft deze trofee een plekje gekregen naast kampioensschaal van "De Drunense Boys"? We zullen het nooit weten. Mogelijk zijn ze nooit kampioen geworden.

De Bouwvakker blijkt nooit begrepen te hebben waarom hij "De Gouden Troffel" in ontvangst mocht nemen. Het lijkt hem ook allemaal niet te interesseren, zo constateerden we op de reünie. De "Klas der Minimalisten" is uit zijn hoofd uitgebannen. Bij het verhaal over "De Drunense Boys" zie ik even een lichte twinkeling in zijn ogen, een moment van herkenning. Daarna is het weer tijd voor een trek aan de sigaret en een slok bier.
Kort na het schrijven van deze blog las ik dit artikel over bijnamen door Wim van de Louw. (Brabants Dagblad, Woensdag 11 juni 2008). Interessant genoeg met Bernrode als voorbeeld. De bijnaam is dood. Maar De Bouwvakker, hij leeft voort. Voort in de hoofden van de "Klas der Minimalisten".

De Reünie - deel 1

De Tandeloze Tijd?

Het is alweer een maand geleden, maar sommige indrukken hebben tijd nodig om te nestelen, te sedimenteren, wortel te schieten. De reünie van Bernrode ter gelegenheid van het honderdenzoveel-jarige bestaan. Met Jeffrey Hoevenaars afgesproken om het dan ook op de ouderwetse manier te doen. Dus geen autoritje en geen gemier over tegenwind en dreigende regen. Maar ouderwets zoals destijds dagelijks het geval was op de fiets.

Eerst dus richting Berlicum om Jeffrey op te halen. De weg is niet veel veranderd. Berlicum begint een ruime honderd meter eerder; het bord waar in de eerste jaren één punt voor de tussensprint te behalen viel was verplaatst. Het bord geeft aan dat ook Berlicum niet meer zelfstandig isDe weg slingert nog steeds Berlicum in. Dan links af. Deze keer niet naar de Aeolusstraat, maar naar een nieuwe wijk aan de rand van het dorp. Ook Jeffrey pakt zijn fiets en we gaan voor deel twee van de reis.

Vele herinneringen komen op. Bij kasteel Heeschwijk besluiten we nog maar even het Griekse volkslied te oefenen. Het is er zo ingeslagen dat het vlekkeloos uit onze kelen komt. We slaan links af vóór het centrum en dan weer rechts op de Veldweg. De school heeft de oude hoofdingang weer in ere hersteld. We gaan dus linksaf de Abdijstraat in en dan rechts deze straat volgend. We passeren daarmee de ouderlijke huizen van Jasper en Mireille en staan voor de deur van de school. Meteen constateren we dat menig fietsje en brommertje vervangen is door een bolide op 4 wielen. Wij rijden door naar de nieuwe hoofdingang en parkeren ons stalen ros.

De school is van buiten nog steeds (of weer) de oude. Tenminste, als je uitgaat van de school waarin wij onze eerste schreden maakten. Wat na enige tijd voor ons nieuwbouw werd is inmiddels oudbouw en onze oudbouw is omgeturned tot nieuwbouw. We moeten hetgebouw binnen waar destijds het keerpunt was voor de romeinse wagenrennen. Herinneringen komen naar boven hoe Jeffrey vlak voor de races met de automatische fietspomp van Piet de concierge de banden aan flarden blies. Bijna was de race al over voordat hij begonnen was, ware het niet dat mijn broer vanuit Rosmalen een set nieuwe banden is komen brengen. Niet veel later, in het door ons toegewezen lokaal zien we nog foto's terug van onze races. De wedstrijden werden gewonnen door het "Bernrode Corps", een groep omhooggevallen jongens die zich graag een elitair stempel opdrukten en op een in ieders ogen oneerlijke manier de races naar hun hand zette. Echter, in deze races bleek alles geoorloofd, dus protesten waren niet mogelijk.

De voorkant is nog volledig intact en doet in eerste instantie niet vermoeden dat er veel veranderd is. Eenmaal binnen blijkt dat wel anders. Een zelfde vergelijking kan gemaakt worden voor vele van mijn ex-klasgenoten. Velen zijn op uiterlijk nog prima herkenbaar maar blijken van binnen toch een behoorlijke ontwikkeling te hebben doorgemaakt. Na een tijdje gespendeerd te hebben aan het verkennen van het nieuwe intereur van onze jaargang wordt het tijd om ook de nieuwe binnenkant van Bernrode te gaan bekijken. Na gedwaald te hebben door de gangen, trappen en ruimtes lopen we bij de deur van de originel hoofdingang Rector Jonkers tegen het lijf. Ook hij is samen met zijn vrou en mevrouw Rozenboom van Engels aan een rondleiding bezig. Rector Jonkers werd vervloekt. Hij sprak leerlingen regelmatig aan op hun ongymnasiale gedrag. Wat Gymnasiaal gedrag precies was, erd ons nooit verteld. Toch wist iedereen wat hij/zij verkeerd deed als hij/zij door Rinus op deze wijze werd aangesproken. Daarnaast heeft hij menig vrij uurtje "vergald". Rector Jonkers gaf namelijk niet alleen klassieke talen. Ook van lessen Wiskunde en Nederlands en nog een paar andere vakken behoorden tot zijn repertoire. Dan stond er bij binnenkomst op het bord: "Dhr. Manders ziek - Lessen 4C worden overgenomen door de rector".

Maar Rector Jonkers is ook een bijzonder man. Hij was van het type streng maar rechtvaardig. Zolang zaken beargumenteerd werden kon je heel erg veel tegen hem zeggen. En afspraak was afspraak, al moest hij daar soms nog wel eens aan herinnerd worden. Zo presteerde hij het ooit om een aangekondigde overhoring andere vragen te stellen dan beloofd. Sommigen weigerden deze vragen te beantwoorden en kregen dus ook een vette paal (een 1) boven hun papier. Maar na een goed gecoordineerd protest keerde hij terecht terug op zijn schreden en trok de overhoring terug.

Ook didactisch/paedagogisch slaagde hij er telkens weer in om ons dingen te laten doen die we niet voor mogelijk hielden. Zonder strafwerk uit te delen kreeg hij binnen twee weken van de gehele klas gedaan dat de vertalingen thuis gemaakt werden, daar waar dat eerder slechts door een enkeling gebeurde. En welke leraar slaagt er in om op een vrije zaterdag vóór het eindexamen Grieks een gehele klas van 32 leerlingen op te trommelen voor een extra les Grieks? Rinus haalde Griekse hapjes en Grieks bier in huis en iedereen was er.

Ook had Rector Jonkers een bijzonder geheugen. Ik schat dat hij binnen een maand of twee na zijn aanstelling alle namen van alle leerlingen uit zijn hoofd kende. En dat door elke ochtend door de gangen te lopen en aan iedereen te vragen "Hoe heet jij ook alweer?". Al snel verschenen er spotprenten aan de muren waarop een karikatuur van de Rector gekenmerkt door zijn grote bril, kijkend door de luxaflex. Onder de tekening "Rinus is watching you". Ter plaatse besluiten we te testen of hij die gegevens in zijn korte of langetermijn geheugen opgeslagen had. Het blijkt dat laatste te zijn (!) en eigenlijk hadden we niet anders verwacht. Het gesprek komt al gauw op de Ilias en de Odyssee. Wij kunnen natuurlijk niet achterblijven en wederom schalt het Griekse volkslied uit onze kelen.

Een reünie doet ook pijn. Pijn om het prachtige verleden dat niet meer is. Maar ook pijn om de aftakeling te zien. In onze tijd hadden we zo onze idolen onder de leraren. Dat waren vaak de jongere gasten die ook nog een lolletje konden maken, of zij die gewoon erg relaxed waren. Het doet pijn om te zien hoe deze jonge goden van weleer, die destijds bijvoorbeeld het niet schuwden om als een Michael Jackson op hun buro te dansen, hoe zij geerodeerd zijn door de tand des tijds en door het juk van onderwijs geven. Daarom keer ik met een gemengd gevoel huiswaarts. Soms wil je mensen gewoon herinneren zoals ze waren en niet zoals ze zijn.

Onderweg naar "huis" is het nog ouderwets spannend. De fiets die ik van mijn vader geleend heb, blijk geen achterlicht te hebben. Dan maar hopen dat de Politie Berlicum deze keer een avondje vrij heeft en dat me de verkeerslessen bespaard blijven. Door mijn hoofd spookt de tekst van Guus Meeuwis. Hij heeft het treffend verwoord.

Vandaag zie ik m'n vrienden van vroeger,
Gewoon om te zien of er ergens iets zit
Van die jongens in ons
Die nergens om vroegen
Die niet wilden weten wat smaakt nou zou licht.

Ik heb tranen gelachen, onnozel gedaan
En tenslotte tevreden...
Het licht uitgedaan.

Ik word begroet met een klap op m'n schouder
Hoe is het met jou, eerste grap eerste glas.
Hier in dit licht zijn we nauwelijks ouder,
Even een stilte dan lachen we pas.
Een voor een druppelt het binnen,
Dde mannen van toen veranderen nooit.
Maar toch is er nog zoveel nieuws te verzinnen
De mannen van toen veranderen nooit

Ik heb tranen gelachen, onnozel gedaan
En tenslotte tevreden...
Het licht uitgedaan

Spierings Unplugged

Ooooh you cannot reach me now
Ooooh no matter how you try
Goodbye cruel world it's over
Walk on by

De stekker is er uit en we zien wel wanneer we weer online zijn.

Opgeblazen

Er was ooit een tijd dat kinderen die naar school gingen nog scholieren heten, een opleiding nog geen studie was en de gulden op de markt nog een daalder waard was. Het moet in die tijd geweest zijn dat ik voor het eerst vanuit Rosmalen met de trein naar Leiden ging om te gaan verhuizen en in Leiden te gaan studeren. Het was telkens weer een mooie ervaring om met een stoptrein door het agrarische landschap van Utrecht en Leiden te rijden. Het was ook duidelijk waarom het een stoptrein werd genoemd: Ieder perron dat onderweg aan het enkelspoorstraject lag, werd met een stop vereerd: Leiden Lammenschans, Alphen a/d Rijn, Bodegraven, Woerden, Vleuten, Utrecht.

Jarenlang heb ik dit traject frequent bereisd. Om naar het strijkorkest te gaan, om te gaan werken in het Autotron, om mijn ouders te bezoeken, etc. En jarenlang ging ook het gerucht dat ooit het spoor verdubbeld zou worden, zodat de trein uit Utrecht niet halverwege hoefde te wachten op de trein uit Leiden, iets wat vanwege het enkele spoor maar op een paar plaatsen kon. Een soortgelijk gerucht deed de ronde over de N11 ter vervanging van de Rijndijk. Omdat dit gerucht zienderogen werkelijkheid aan het worden was, gingen wij er als studenten van uit dat ook het spoorverdubbelingsverhaal meer was dan enkel een gerucht. Ooit zou er een intercity kunnen gaan rijden van Leiden naar Utrecht, een intercity die de schamele 45KM in 20 minuten af zou moeten kunnen leggen, wat de reistijd zou halveren.

De tijden zijn veranderd. Iedere vervolgopleiding op het voortgezet onderwijs heet nu een studie en degenen die deze studie volgen worden studenten genoemd. Mijn euro is bij lange na geen daalder meer waard en ik vertrek per trein van Leiden richting Utrecht om te gaan verhuizen. Tot mijn blijdschap constateer ik dat de stoptrein op dit traject vervangen is door een intercity. De wagons die in gebruik zijn, zijn dit label zeker waardig. Maar al gauw bekruipt mij een opgeblazen gevoel, een gevoel van inflatie zullen we maar zeggen. Op de borden lees ik wat de haltes van deze intercity zullen zijn: Leiden Lammenschans, Alphen a/d Rijn, Bodegraven, Woerden, Utrecht. Een knap staaltje hybris. Het wordt tijd voor een Rennie......

Rockbox Rocks!

Wachtend op Den Haag Centraal op de trein naar Voorschoten heb ik de laatste "Linux Magazine" doorgebladerd. Daarin staat deze keer een artikel over RockBox. RockBox is open source firmware voor mp3 spelers, geheel opnieuw opgebouwd vanaf de basis. Het draait op diverse spelers, waaronder:

* Apple: iPod, iPod Mini en 1e generatie iPod Nano
(niet de Shuffle, 2e/3e generatie Nano, Classic of Touch)
* Olympus: M:Robe 100
* en een aantal anderen

Nou dat is interessant. Laat ik nou net een M:Robe hebben gekregen van iemand. We liepen al te balen dat de meegeleverde software alleen onder Windows werkte en dat is niet handig in een huis waar ramen alleen zijn om naar buiten te kijken en Linux de eerste viool speelt. De documentatie op de website (www.rockbox.org) is zeer compleet en de installatie is kinderspel. Na wat kleine aanpassingen aan het thema en het lettertype draait de M:Robe nu met iPod-achtige menuutjes en is het overzetten van muziek naar deze prachtige mp3 speler onder Ubuntu 8.04 makelijker dan ooit te voren. Bonus zijn een aantal leuke extra applicaties, een stem die aangeeft wat je doet (handig voor slechtzienden) en good-old Doom dat nu dus ook is te spelen op deze mp3 speler. Zie de YouTube video voor een demo.

Leven is emotie, en dood ook

"Vorig jaar overleden 152 patiënten omdat niet op tijd een orgaan (meestal een nier) beschikbaar was. Nog eens vijftig mensen werden van de wachtlijst afgevoerd omdat ze te ziek waren om nog een transplantatie te ondergaan. De wachttijd voor een donornier bedraagt gemiddeld vier jaar."

Dat er iets moet gebeuren aan de wachtlijsten is evident. En ik geloof niet dat daarover verschil van mening over bestaat. Wel moet iedere Nederlander het recht hebben te beslissen of hij/zij als orgaandonor geregistreerd wil staan of niet. Echter, feit blijft dat vele Nederlanders dit niet geregistreerd hebben. Hiermee komt de keuze voor donatie na overlijden bij de nabestaanden te liggen. Een verplichte registratie met als "default" keuze het donorschap zou mensen dwingen hierover na te denken, een keuze te maken en deze te registreren. Vastleggen van deze keuze bij het verkrijgen van het rijbewijs (of eventueel paspoort) en misschien zelfs wel vermelding daarvan op dit nieuwe rijbewijs maakt een keuze bij leven en welzijn noodzakelijk. Zie het als een testament dat uitsluit dat nabestaanden na overlijden anders beslissen dan de wil van de overledene. De keuze van de nabestaanden zal immers zwaar beïnvloed worden door emoties, emoties die een rationele afweging in de weg staan.

Hollywood here we come

Hij is uit: Peach, de productienaam die omgedoopt is tot "Big Buck Bunny". De animatiefilm laat zien waartoe het gratis open source software pakket Blender toe in staat is. De film is gratis en 100% legaal te downloaden via deze torrent. Wie meer over dit projec wil weten kan terecht op de website www.bigbuckbunny.org, kan het artikel in de Volkskrant lezen of de uitzending van De Wereld Draait Door bekijken waarin aandacht werd besteed aan dit unieke project.

Zien is Geloven

Als je zelf door de gaskamer van Auschwitz loopt, of als je zelf de uitgestrektheid van Birkenau onder ogen komt, dan realiseer je je dat geen enkel boek of film goed kan overbrengen wat er in deze regio van Polen heeft afgespeeld. Ook realiseer je je dan dat het categorisch uitsluiten van mensen op basis van geloof, ras, of geaardheid de mens onwaardig is. Wij kunnen beter.....

Brandend zand

Duurloop 3 uur, ruim 30KM.

De laatste Zorg en Zekerheid (?)

De laatste van het seizoen en wellicht de laatste voor een heel lange tijd. Noordwijkerhout door de duinen en langs de bollen.

Goed voorbeeld doet goed volgen

Zelf een 30KM lopen en vervolgens kijken naar twee marathons op één dag (London en Rotterdam) doet je hardloophart sneller kloppen. Het parcours ligt er weer strak bij. Voor wie langs de kant staat de volgende gegevens:

Eric Spierings
Onderdeel: "Hele marathon"
Categorie : "Mannen recreanten"
Voorlopig startnummer: A464

Zorg en Zekerheid Roelfarendsveen

Komende zondag weer eens een halve marathon in het Zorg en Zekerheid Circuit. De route is al uitgezet: http://www.afstandmeten.nl/

Zwart Asfalt

Als de wegen nat zijn, is zwart "asfalt" vaak niet het beste stuk op de weg om te lopen. Natte voeten dus, maar wel een mooi rondje door de polders van Leiden, Zoeterwoude en Voorschoten.

Op naar Hardy

Ubuntu 8.04 komt er aan. Gisteren de laatste alpha versie geinstalleerd op mijn "pruts" PC. Het ziet er weer goed uit. De snelheid is prima en wat vooral prettig is is dat mijn Sitecom wireless network card zonder problemen lijkt te werken. Er wordt nog steeds erg hard gewerkt om alles begin april klaar te hebben. Wil je live zien wat er allemaal gebeurt, bekijk dan http://www.ubuntustats.com/.

Met FON de wereld rond

Kon je eerder al lezen dat delen loont, blog ik nu mijn eerste blog via een FON router in London. De eerste poging was wel geslaagd, maar het signaal wat niet optimaal (aan de achterkant van Madame Tusseau). Nu bij Marylebone Station heb ik 5 vakjes vol en dus een perfecte verbinding. Bovendien kan ik hier in een nisje aan de zijkant van het station op mijn gemak zitten.

Apricot krijgt vorm

Het begint wat te worden met Apricot, het open source spel dat op dit moment in Amsterdam wordt ontwikkeld. Zie het youtube filmpje voor een kleine impressie. De kenners herkennen het Ubuntu-bruin op de PC's.

Genoeg is genoeg

Het wordt weer tijd voor respect en tolerantie, misschien wel de twee belangrijkste aspecten van de Nederlandse identiteit. Bij deze een uitnodiging. Ook als pdf te vinden hier: http://www.nederlandbekentkleur.nl/download/NBK.pdf

Ben je het zat: Neem Ubuntu